สิ่งประดิษฐ์และวัฒนธรรมจีน ทรงอิทธิพลต่อโลก

ประวัติ
กู่เจิง (คนไทยมักจะเรียกู่เจิ้ง แต่คนจีนเรียกจริงๆ แล้วเขาเรียกกู่เจิง古箏gǔzhēng古กู่หมายถึงโบราณ箏เจิง หมายถึง พวกพิณตั้งโต๊ะของจีนน่ะ) จากกหลักฐานทางประวัติมีการค้นพบว่ามี กู่เจิง ตั้งแต่สมัยจิ๋นซีฮ่องเต้ (220 ปี ก่อน ค.ศ.-210 ปี ก่อน ค.ศ.) และสมัยนั้นเทียบกับประวัติศาสตร์โลกแล้วเป็นสมัยยุคโบราณ ตามประวัติศาสตร์โลก (ก่อน ปี. ค.ศ. 476 ถือว่าเป็นประวัติศาสตร์โลกยุคโบราณ) อีกอย่าง ถ้าหากาดูๆ แล้วพบว่า กู่เจิงนั้นมีมาก่อนการสร้างกำแพงเมืองจีนเสียอีก ในรัชสมัยของพระเจ้าจิ๋นซีฮ่องเต้ นั้นมีการรวบรวมแผ่นดินจีนให้เป็นปึกแผ่นเดียวกัน พระองค์ทรงขยายอาณาเขตประเทศจีนและไปพบเครื่องดนตรีชนิดหนึ่ง มี สายถึง 50 สาย แต่ทว่าเมื่อพระองค์ทรงยึดเมืองไหนสำเร็จ เมืองนั้นจะต้องสูญสิ้นวัฒนธรรม ประเพณี ภาษา ประวัติศาสตร์ ความรู้ ภูมิปัญญาของเมืองนั้น ดังนั้นจึงไม่มีการปรากฏภาพของเครื่องดนตรี 50 สายนั้นเลย ต่อมาเครื่องดนตรี 50 สายนั้น ลดลงมาเหลือครึ่งหนึ่งคือ 25 สาย นั่นคือกู่เจิ้งนั่นเอง ในประเทศในสมัยโบราณ (ทั้งตามประวัติศาสตร์จีนและประวัติศาสตร์โลก) จะมีการฝังศพบุคคลพร้อมของใช้ หรือของที่เขารักไปในหลุมศพด้วย และมีการค้นพบกู่เจิ้งในหลุมศพของชนชั้นสูงชาวจีน อายุไม่ต่ำกว่า 2,000 ปี แสดงว่ากู่เจิ้งนั้นมีมานานไม่ต่ำกว่า 2,000 ปี ในความเป็นจริงแล้วกู่เจิ้งนั้นไม่ใช่เครื่องดนตรีเฉพาะผู้หญิงเล่นเท่านั้น แต่หากเป็นเครื่องดนตรีของชนชั้นสูงราคาแพงมาก ที่ไม่ว่าชายหรือหญิงต่างก็เล่นกัน

คลิปกู่ฉิน

กู่เจิง หรือ กู่ฉินในสามก๊ก
ในวรรณคดีสามก๊ก ตอนที่ขงเบ้งป้องกันเมืองเกเต๋ง ซึ่งมีกำลังพลน้อยกว่ากำลังทัพวุยของสุมาอี้ ผู้อ่านชาวไทยโดยมากจะรับรู้กันโดยทั่วไปว่า ขงเบ้งใช้การดีดพิณหรือตีขิมบนกำแพงเมืองเพื่อลวงสุมาอี้ สุดแต่ผู้แปลจะแปลจากต้นฉบับภาษาจีนอย่างไร แต่มีการสันนิษฐานบ้างว่า ไม่ใช่ขิมแต่เป็นกู่เจิ้ง บ้างว่าไม่ใช่กู่เจิ้ง แต่เป็นกู่ฉิน (กู่ฉินว่ากันว่าคือต้นแบบในการพัฒนาของกู่เจิง)


กู่เจิง ในอิทธิพลของเครื่องดนตรีอื่นๆ
กู่เจิงนั้นได้แพร่หลายไปยังประเทศเพื่อนบ้าน จนเกิดเครื่องดนตรีชนิดให่เช่น โคโตะของญี่ปุ่น กายากึมของเกาหลี đàn tranh ของเวียดนาม และyatga ของ มองโกล ตอนต่อไปจะขอนำเสนอเรื่องราวของกายากึมครับ

ขอขอบพระคุณรูปภาพและข้อมูลจาก
kasyyy.pixnet.net
www.akitia.com
www.youtube.com

อื้ม เสียงก็ไพเราะอยู่อ่ะนะ (ดูตึงๆหน่อยน่ะเวลาเล่น)

คลิปเพลง Canon เวอร์ชัน กายากึม

ประวัติกายากึม
กายากึม (ฮันกึล :가야금ฮันจา : 伽倻琴) เป็นเครื่องดนตรีประจำชาติเกาหลีใต้ โดยปกติมี 12 สาย เครื่องดนตรีชนิดนี้เรียกกันอีกชื่อหนึ่งว่า กายาโกะ (Kayako) เกาหลีได้รับแบบอย่างมาจากกู่เจิง ของจีน หลักฐาน ในพงศาวดารของสามก๊กเกาหลี (ซัมกุก ซากิ) (1145) กายากึมมีการประดิษฐ์ในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 6 ที่อาณาจักรกายา (อยุ่ทางใต้ของเกาหลีใต้) โดยพระเจ้ากาสิล (ฮันกึล : 하지왕 ฮันจา : 荷知王) ภายหลังเครื่องดนตรีชนิดนี้ได้เผนแพร่เข้าสู่ไปสู่ราชสำนักญี่ปุ่นในสมัยนารา (ค.ศ. 710-794) ซึ่งรู้จักกันในญี่ปุ่นสมัยนั้นว่า ชิระคิโกโตะ (Shiragikoto) ซึ่งหมายถึงโกโตะจากพระราชอาณาจักรสิลลา เครื่องดนตรีที่นักดนตรีชาวเกาหลีได้นำติดตัวไปเผยแพร่ในญี่ปุ่นระยะแรก ๆ ยังคงเก็บรักษาไว้ในพระราชวัง Shosoin เมืองนารา


ประเภทของกายากึม
1) ชองอั๊ก กายากึม (Chongak gayageum) : ใช้บรรเลงในราชสำนัก
2. ซันโจะ กายาคึม (Sanjo gayageum) : ใช้บรรเลงในรูปแบบดนตรีพื้นบ้าน

ขอขอบพระคุณรุปภาพและข้อมูลจาก
en.wikipedia.org
home.kku.ac.th
www.youtube.com

เอ้ กายากึม มีสองประเภทหรือนี่ สวยดีแฮะ

ประวัติ
โคโตะ (箏) เป็นเครื่องดนตรีประจำชาติญี่ปุ่นที่พัฒนามาจากกู่เจิงของจีนมีทั้งหมด 13 สาย โคโตะทำจากไม้เพาโลเนีย หรือเป็นที่ รู้จักกันในนามของ Empress Tree (kiri) บรรพบุรุษของเครือ่อโคโตะนั้นเริ่มเมื่อคริสต์ศตวรรษที่ 5 และแพร่หลายจากจีนไปยังญี่ปุ่น (บ้างว่ากู่เจิงผ่านเกาหลีก่อนซึ่งรู้จักกันในญี่ปุ่นสมัยนั้นรู้จักกันในนามว่า ชิระคิโกโตะ (Shiragikoto) ซึ่งหมายถึงโกโตะจากพระราชอาณาจักรสิลลา เครื่องดนตรีที่นักดนตรีชาวเกาหลีได้นำติดตัวไปเผยแพร่ในญี่ปุ่น) ระยะแรก เมื่อประมาณคริสต์ศตวรรษที่ 7 และ 8 ในสมัยแรกๆ มี 5 สาย ต่อมาเพิ่มเป็น 7 สาย ต่อมาเพิ่มเป็น 12 สายในช่วงต้นสมัย (สมัยนารารวม ค.ศ. 710-794) และเพิ่มขึ้นเป็น 13 สายในที่สุด โคโตะมีที่มาจาก "กักคุโซ" ดนตรีในราชสำนัก ในคริสต์ศตวรรษที่ 16 พระเคนจุน (1547-1636) นักบวชในพระบวรพุทธศาสนาซึ่งจำพรรษาอยู่ทางภาคเหนือของเกาะกิวชิว ได้ริเริ่มแต่งเพลงสำหรับโคโตะขึ้น เรียกรูปแบบเช่นนี้ว่า "ทสึคุฉิ" ตามชื่อภูมิภาค ต่อมา ยาทสึฮะฉิ เคงเงียว (1614-1685) นักดนตรีตาบอดแต่มีพรสวรรค์แห่งเมืองเกียวโตที่เป็นลูกศิษย์พระเคนจุน ก็ได้นำมาดัดแปลงเป็นเพลงนิทาน โดยการใส่เทคนิค การให้เสียงใหม่ ตลอดจนแต่งเพลงใหม่ขึ้นมาด้วย เพลงที่สร้างชื่อเสียงให้เขา คือ "โรคุดัง โนะ ชิบาเระ" (หกขั้นตอนของการเรียนรู้) เพลงนี้ยังคงเป็นที่นิยมแสดงในหมู่นักดนตรีโคโตะอยู่จวบจนทุกวันนี้ ระหว่าง ยุคเอโดะ (1603-1867) เครื่องดนตรีโคโตะได้พัฒนาจากดนตรีในราชสำนักไปสู่ดนตรีที่โดดเด่นของญี่ปุ่นด้วยคุณสมบัติของ เสียงที่ไม่ซ้ำแบบใคร และกลายมาเป็นความประณีตทางสุนทรีของศิลปะและวัฒนธรรมญี่ปุ่น ดนตรีตะวันตกเข้ามาในญี่ปุ่นราวต้นยุคเมจิ (1868-1912) มิยาหงิ มิจิโอะ (1894-1956) ผู้เป็นทั้งนักแต่งเพลง นักปรับปรุงเปลี่ยนแปลง และนักแสดงตาบอด เป็นนักแต่งเพลงชาวญี่ปุ่นคนแรกที่คิดผสานเพลงตะวันตกกับเพลงโคโตะแบบดั้งเดิมเข้าด้วยกัน ไม่เพียงแต่จะแต่งเพลงใหม่ ๆ สำหรับโคโตะไว้มากถึงกว่า 300 เพลงเท่านั้น แต่ยังค้นคิดประดิษฐ์โคโตะเสียงทุ้ม 17 สายขึ้นมาด้วย สร้างสรรค์เทคนิคการเล่นใหม่ ๆ ขยายขอบเขตของรูปแบบการเล่นดั้งเดิม เป็นที่ยอมรับของผู้ฟัง ด้วยความสามารถพิเศษและความเป็นคนติดดินของเขานั่นเอง จากเวลานั้นเป็นต้นมา นักแต่งเพลงอย่างซาวาอิ ทาดาโอะ (1937-1997) ก็ได้สานต่อวิสัยทัศน์ของมิยาหงิด้วยการแต่งเพลง รวมทั้งแสดงผลงานที่ก้าวไปสู่ทิศทางใหม่ ๆ


โคโตะในตำนาน (ตำนานไม่ใช่เรื่องจริง)
ในสมัยก่อนที่ประเทศจีน มีครอบครัวชนชั้นสูงอยู่ครอบครัวหนึ่ง ครอบครัวนั้นมีลูกสาวอยู่ด้วยกัน 2 คน และพ่อของพวกเธอก็เป็นขุนนางชั้นสูงของราชสำนักได้มีกู่เจิง 25 สายไว้ในครอบครอง กู่เจิงตัวนี้พิเศษตรงที่ว่าเคยถูกไฟไหม้ไป 1 ครั้ง แต่แทนที่จะเสียหายไป กลับทำให้เสียงของกู่เจิงตัวนั้นก้องกังวานไพเราะกว่าเก่า จนทำให้เป็นที่ล่ำลือกันทั่วแค้วนถึงความไพเราะของกู่เจิงตัวนี้ และสุดท้ายเมื่อขุนนางท่านนี้ได้สิ้นชีวิตลงอย่างฉับพลันโดยไม่มีการสั่งเสียก่อนว่าจะมอบกู่เจิงนี้ให้แก่ใคร ดังนั้นจึงเกิด ศึกชิงกู่เจิง เล็กๆภายในครอบครัวกันเองระหว่างลูกสาว 2 คนนั่นเอง ต่างคนก็ต่างก็แย่งกู่เจิงกัน เอะอะโวยวายจนผู้เป็นแม่โมโห … เกิดความรำคาญเป็นอย่างมาก จึงได้เอาขวานด้ามถนัดมือ จาม (บ้างว่าเป็นกระบี่) ไปที่กู่เจิงตัวนี้ ทำให้กู่เจิงตัวนี้แยกออกเป็น 2 ส่วนในแนวยาว ด้านหนึ่งมี 12 สายมอบให้เป็นมรดกแก่ผู้พี่ อีกซีกที่มี 13 สายมอบเป็นมรดกให้แก่ผู้น้อง หลังจากหมดปัญหาแย่งชิงกันลงไป ผู้เป็นน้องก็เดินทางไปยังเกาะญี่ปุ่น และนี่เองคือตำนานของการเกิดเครื่องดนตรีโบราณของญี่ปุ่นอีก 1 ชนิด นั่นก็คือ โคโตะ นั่นเอง (โคโตะมี 13 สาย กู่เจิงมี 25 สาย แล้ว 12 สาย สงสัยคนพี่ไปอยู่เกาหลี เพราะกายากึมมี 12 สาย)

ขอขอบพระคุณรุปภาพและข้อมูลจาก
art.thepbodint.ac.th
en.wikipedia.org (แปลผิดต้องขออภัยด้วย)
home.kku.ac.th
www.akitia.com
www.tw-mp.com
www.youtube.com

อ้ากก โคโตะตอนแรกนึกว่าไคโตะ XD // ปลิว

สุดท้ายก็ได้รับมาจากจีนเหมือนเดิมสินะยุ่น =w=;;

ประวัติ Đàn tranh
โดยปกติมีสาย 16 สายและยาวประมาณ 40 นิ้ว (หรือประมาณ 110 ซ.ม.) เครื่องดนตรีชนิดนี้ประดิษฐ์ขึ้นโดยจักรพรรดิ Phuc Hi ของจีน Đàn tranh ปรากฏในเวียดนามช่วงราชวงศ์ Lý หรือราชวงศ์ Trần (ค.ศ. 1009-1400) ในปัจจุบัน Đàn tranh เป็นเครื่องดนตรีที่นิยมกันอย่างแพร่หลายและเป็นเครื่องดนตรีที่นักเรียนหญิงชาวเวียดนามเลือกเรียน


ขอขอบพระคุณรูปภาพและข้อมูลจาก
en.wikipedia.org
dantranh.com
gotoknow.org
mtv.vn
www.youtube.com

เหมือนจะคล้ายขิม ;w;

ข้อมูล (หาประวัติไม่เจอ)
Yatga (ятга) เป็นเครื่องดนตรีอย่างหนึ่งของมองโกเลีย อาจได้รับอิทธิพลมาจากกู่เจิงของจีนและมีลักษณะที่คล้ายกัน Yatga บทกวีของมองโกเลียนามว่า Janggar (Җанhр) ได้กล่าวถึงเจ้าหญิงที่เล่น Yatga แต่ทว่าการหาข้อมูลทางประวัติศาสตร์เรื่องเครื่องดนตรี Yatga นั้นหายากมากดังนั้นประวัติจึงมีไม่มากนัก


ขอขอบพระคุณข้อมูลและรูปภาพจาก
en.wikipedia.org
th.wikipedia.org
www.youtube.com

เอ้มองโกเลียมีกู่เจิงด้วยหรือนี่

ประวัติ
หมากล้อมเป็นกีฬาที่นิยมอย่างแพร่หลายในจีน เกาหลี และญี่ปุ่น ชาวจีนเรียกว่า 围棋 (wéiqí : เหวยฉี) เกาหลีเรียก (바둑บาดุก) และญี่ปุ่นเรียก (囲碁 (いご) อิโงะ ส่วนคำว่าโกะ คือคำญี่ปถุ่นที่เรียกเหวยฉี หรือหมากล้อม (ขอโทษนะครับว่า ตามความคิดเห็นของข้าวของกระทู้ คำว่าโกะ คงมาจากคำว่า อิโงะ เสียง ง. เป็นเสียงที่ออกเสียงยากสำหรับในหลายๆ ภาษาจะไม่มีเสียง ง. เสียง ง. เลยต้องเป็น ก. แทน เช่น ภาษาอังกฤษ ภาษาฝรั่งเศส ภาษาจีนกลาง ฯลฯ เป็นภาษาที่ไม่มีเสียง ง. ในภาษาอังกฤษแบบญี่ปุ่นใช้ตัว G แทนเสียง ง. ถ้าคนที่ไม่รู้เรื่องการใช้ตัว G แบบญี่ปุ่นก็จะเข้าใจผิดว่า G นี้หมายถึง เสียง ก. ที่จริง G ในอักษรโรมันจิของญี่ปุ่นคือเสียง ง. ซึ่งเสียง ง. เป็นเสียงที่ไม่มีในหลายๆ ภาษาบนโลกนี้)** หมากล้อมถือกำเนิดในประเทศจีน เมื่อ 3,000 ปีก่อน โดยจักรพรรดิจีน สมัยนั้นได้ให้เหล่า ขุนนางคิดค้นเกมส์ขึ้น แม้เกมส์นี้จะเกิดในประเทศจีน แต่เมื่อประมาณปี ค.ศ.740ได้มีผู้นำหมากล้อมเข้าสู่ประเทศญี่ปุ่น เหล่าซามูไร ขุนนาง และโชกุน ได้มีการตั้งรางวัล และ ตำแหน่ง “อาจารย์สอนหมากล้อมโชกุน” ต่อมาในช่วงปี ค.ศ. 1602 หมากล้อมได้เป็นที่นิยมเล่นในหมู่ชนชั้นสูง ค.ศ.1612 ก็ได้เกิด 4 สำนักหมากล้อมขึ้นคือ ฮงนินโบ, อิโนอูเอะ, ยาสุอิ และ ฮายาชิ ส่งตัวแทนมาประลองฝีมือเพื่อชิงตำแหน่ง "เมย์จิน" เกิดมีการแข่งขันกันระหว่างสำนัก ทำให้หมากล้อมมีการพัฒนาอย่างสูงมาก จนกระทั่งถึงปี ค.ศ. 1868 จักรพรรดิญี่ปุ่นสมัยนั้น ยกเลิกการสนับสนุนหมากล้อมทั้งปวง เนื่องจากเกิดสงครามถือเป็นยุคมืดของหมากล้อม จนกระทั่งปี ค.ศ. 1924 ก็มีการตั้งสมาคมหมากล้อมญี่ปุ่นขึ้น ใช้ชื่อว่า Nihon Kiin และมีการพัฒนาหมากล้อมขึ้นมาจนเป็นที่นิยมอีกครั้งหนึ่ง ทางด้านประเทศจีนแม้ว่าจะเป็นต้นกำเนิดของหมากล้อม แต่หมากล้อมในประเทศจีน กลับไม่ได้เป็นที่นิยม ไม่ได้รับการสนับสนุน แต่ก็ยังมีนักหมากล้อมฝีมือดี ที่เป็นที่รู้จักกันทั่วไปคือ อู๋ ชิงหยวน ในเวลาต่อมาจีนได้สนับสนุนหมากล้อมมากขึ้น จนเกิดยอดฝีมือขึ้นมากมาย ปัจจุบันมีรายการแข่งขันระหว่าง 3 ประเทศ คือ จีน ญี่ปุ่น เกาหลี ซึ่งทั้ง 3 ประเทศมีฝีมือที่ทัดเทียมกันในปัจจุบัน ทางด้านทวีปยุโรป อเมริกา แม้ว่า มาร์โค โปโล ได้นำชุดหมากล้อมเข้าสู่ประเทศบ้านเกิดแต่กลับไม่เป็นที่รู้จักอาจเป็นเพราะ ไม่มีผู้ที่เล่นหมากล้อมเป็นมากนัก แต่ในปัจจุบันหมากล้อมเป็นที่แพร่หลายในอเมริกา และ ยุโรปหลายประเทศ


* 4 ศิลปะประจำชาติจีนได้แก่ หมากล้อม ดนตรี กลอน ภาพ
** แถมอีกนิดภาษาที่มีเสียง ง. ขึ้นต้น เองก็มีหลายภาษานะเช่น ไทย ลาว มลายู อินโดนีเซีย ชวา พม่า เวียดนาม ญี่ปุ่น ฯลฯ

ขอขอบพระคุณรูปภาพและข้อมูลจาก
th.wikipedia.org
www.sanook.com

สงสัยจัง nihon มันแปลว่าอะไร ='=?
//โดนเตะ ข้อหาไม่เกี่ยวกันเลย llorz

nihon(นิฮน) แปลว่าญี่ปุ่นไง(แต่ส่วนมากคนญี่ปุ่นจะพ๔ดว่านิปปอนมากกว่า ไม่รู้นะว่าใช้กรณีไหน ไม่เคยเรียน 555+ ส่วนนิจิเท่าที่รู้เอาไว้ใช้ตอนจิ้นคู่วาย&นอม่อลนะ)
อืมมม เคยอ่านคินดะอิจิอยู่เหมือนกันเลยรู้จักโคโตะ แต่เพิ่งรู้ว่าเหมือนกู่เจิงขนาดนี้ ส่วนโกะนี่ชอบเล่นมากๆ เมื่อก่อนรู้จักเพราะเล่นเกมล้อมเมือง คล้ายๆโกะแต่เล่นบนกระดาษ พอป.6อ่านสามก๊กเลยยิ่งชอบเล่นไปใหญ่ จนตอนนี้หันมาเล่นโกะของจริงบนกระดานแล้ว เล่นเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อเลย

อ๋ออ อยากจะบอกว่า 日本 ทางนี้อ่านนิจิตั้งนาน อรั๋งง TTvTT // มุดโต๊ะ

เห มีแบบการ์ตูนด้วยเหรอเนี่ย *w*

พะ..เพิ่งรู้ว่ามือตบมาจากจีน! นึกว่าเสื้อเหลืองออกแบบเองซะอีก (เม้นแบบนี้จะโดนหาว่ากล่าวถึงการเมืองมั้ยเนี่ย)

คลิปฮั่นฝู

ประวัติ
ฮั่นฝู คือชุดประจำชาติของชาวจีนฮั่น ส่วนกี่เพ้านั้นเป็นชุดของชนกลุ่มน้อยนามแมนจู ซึ่งจริงๆ แล้วชุดกี่เพไม่ใช่ชุดชาวจีนแท้ๆ แต่ฮั่นฝูต่างหากที่เป็นชุดของชาวจีนแท้ๆ ชุดฮั่นฝูนั้นมีการค้นพบในสมัยราชวงศ์ซาง (ประมาณ 1600 ปี ก่อน ค.ศ.-1000 ปี ก่อน ค.ศ.) และได้รับการพัฒนาไปเรื่อยๆ แต่ทว่าพอมาถึงสมัยราชวงศ์ชิง (ค.ศ. 1644–1912) ซึ่งเป็นราชวงศ์ของชนกลุ่มน้อยนามแมนจู เข้ามาปกครองประเทศจีน มีการทำลายชุดฮั่นฝูเกิดขึ้น และบังคับให้ชาวฮั่นซึ่งเป็นชาวจีนชนกลุ่มใหญ่ของประเทศแต่งกายแบบแมนจู และให้ยกเลิกการไว้ทรงผมแบบฮั่นหันมาไว้ผมเปียแบบแมนจูแทน
คลิปชุดฮั่นฝู, กี่เพ้า, ฮันบก และกิโมโนเพื่อให้เห็นความแตกต่างและความใกล้เคียง

อิทธิพลของฮั่นฝู
เสื้อผ้าของชาวฮั่นมีอิทธิพลต่อชุดประจำชาติ ชาติอื่นๆ เช่น กิโมโนของญี่ปุ่น ฮันบกของเกาหลี อ่าวหญ่าย ของเวียดนาม
คลิปเดินแฟชั่นฮั่นฝู

จาก
bukkenbite.exteen.com
www.gatewayindochina.com
www.youtube.com
คลิปเพลงนำศักดิ์ศรีให้เรา จากการ์ตูนเรื่องมู่หลาน แค่จะให้เห็นภาพฮั่นฝูน่ะ